Giovanni Brand

De makers

Giovanni Brand

Het podium lijkt de enige plek waar mensen de tijd nemen om echt te kijken en te luisteren. Waar nagedacht mag worden over woorden, zonder overrompeld te worden door anderen die denken die woorden beter te kunnen verwoorden. Zo’n plek heb ik blijkbaar nodig om te vertellen waar ik normaal niet aan toe kom.

werkt aan

Zwijgen is zilver

Te zien tijdens Likeminds bedankt! december 2022.

Ben je als moeder ook nog mens of word je met alles wat je doet meteen als moeder aangekeken?

Zwijgen is zilver is een portret van een moeder en zoon. Voor, na en tijdens de meest heftige gebeurtenis uit hun leven. De moeder is de schuldige maar beide zitten ze vast in de chaos van hun herinneringen. Wanneer de moeder is vrijgelaten wordt pas duidelijk dat ze al vanaf de geboorte de zoon elkaars gijzelaar zijn. In deze persoonlijke queeste zien we of het ze lukt om elkaar vrij te laten.

Heeft gewerkt aan

Zigeunerkind met traan

Een poging tot verzoening: als je maar lang genoeg als uitschot behandeld wordt ga je er vanzelf in geloven

Als je afstamt van de Roma, mag je je dan ook Roma voelen en noemen, ook al ben je al meer dan tien jaar niet meer op het woonwagenkamp geweest? En klopt het dat je niet welkom bent op dat woonwagenkamp als je uit de kast bent gekomen? En worden Roma op hun beurt door de hele wereld met de nek aangekeken? Giovanni Brand volgt een zoektocht naar zijn roots die bol staat van de oordelen en vooroordelen en volgt smalle marges van begrip en acceptatie. Hij komt erachter dat oordelen in onze natuur zit, zoals ook het Roma in zijn bloed zit. Je kan het negeren maar het is niet te ontkennen. Deze performance is een collage van oordelen.

“Ik ben dat verkleurde blokje kaas dat tijdens een familieverjaardag van de schaal is gevallen. Iedereen ziet me liggen, niemand eet me op. Maar ze gooien me ook niet weg.”
Uit Zigeunerkind met traan

Over

In het werk dat ik maak geef ik woorden aan verhalen die te intiem en/of pijnlijk lijken en daarom vaak niet verteld of gehoord worden. De ene seconde denk ik: waarom vond ik het een goed idee om dit uit te spreken? De andere seconde: wat heb ik te verliezen? Zolang die tweestrijd gaande is, denk ik dat het nodig is om mijn mond open te trekken. 

Fotografie en video door Milan van Dril