Zanger zonder volk speelt zich af in de veilige maar gesloten wereld van de reizigers. Op het woonwagenkamp zien we Mamaatje Jaanie met haar twee zonen Grote Lien en Kleine Lien. We volgen hen vanaf hun achtste levensjaar totdat ze volwassen zijn. Ze zijn een hecht drietal die een eenheid vormen; de moeder is analfabeet, Grote Lien laaggeletterd maar Kleine Lien kan volgens de norm wel goed leren. Via hem komen er steeds meer invloeden van buitenaf hun hermetisch afgesloten wereld in. Het gevolg hiervan is dat Kleine Lien zich afvraagt in welke wereld hij eigenlijk thuis hoort. Waar zijn plek is. In een wagen met wielen of in een huis omgeven door stenen.

Zwijgen is zilver: Ben je als moeder ook nog mens of word je met alles wat je doet meteen als moeder aangekeken?

Zwijgen is zilver is een portret van een moeder en zoon. Voor, na en tijdens de meest heftige gebeurtenis uit hun leven. De moeder is de schuldige maar beide zitten ze vast in de chaos van hun herinneringen. Wanneer de moeder is vrijgelaten wordt pas duidelijk dat ze al vanaf de geboorte de zoon elkaars gijzelaar zijn. In deze persoonlijke queeste zien we of het ze lukt om elkaar vrij te laten.

Zigeunerkind met traan: Een poging tot verzoening: als je maar lang genoeg als uitschot behandeld wordt ga je er vanzelf in geloven

Als je afstamt van de Roma, mag je je dan ook Roma voelen en noemen, ook al ben je al meer dan tien jaar niet meer op het woonwagenkamp geweest? En klopt het dat je niet welkom bent op dat woonwagenkamp als je uit de kast bent gekomen? En worden Roma op hun beurt door de hele wereld met de nek aangekeken? Giovanni Brand volgt een zoektocht naar zijn roots die bol staat van de oordelen en vooroordelen en volgt smalle marges van begrip en acceptatie. Hij komt erachter dat oordelen in onze natuur zit, zoals ook het Roma in zijn bloed zit. Je kan het negeren maar het is niet te ontkennen. Deze performance is een collage van oordelen.

Fotografie: Isabelle van Putten (boven) Moon Saris (onder)
Video: Milan van Dril