Wat kan je ons al over BEIGE vertellen?

In BEIGE volg je de zoektocht van een jonge vrouw naar haar roots. De drijfveer van die zoektocht is de zwangerschap van het personage, waarbij zij meteen bepaalde zorgen heeft. Het personage is zwart, haar vriend is wit. Het personage is daardoor automatisch verantwoordelijk voor het zwarte deel van die baby. Voor de zwarte kennis, de geschiedenis, haar voorouders. En dan komt ze erachter dat ze eigenlijk niet genoeg weet en begint ze een zoektocht naar haar identiteit. Een race tegen de klok, want terwijl haar zwangerschap vordert, tikt de tijd weg.

Is BEIGE autobiografisch?

Deels. Volgens mij komt iedereen wel op een punt in het leven dat je je begint af te vragen: waar kom ik eigenlijk vandaan? Stel je hebt Spaanse roots, dan vraag je je op een gegeven moment af wat je daar eigenlijk van weet. In mijn geval zijn het Surinaamse en Tanzaniaanse roots. Wat wist ik daar eigenlijk van? Die vraag kwam bij mij op ergens halverwege de 20. Een zoektocht is een groot woord, maar op dat moment dacht ik wel: raar dat ik niet alles weet. Dat aspect van nieuwsgierigheid heb ik dus zeker ook meegemaakt, maar de voorstelling is niet autobiografisch. Ik ben niet zwanger en ik heb dus niet diezelfde stress als het personage.

Er stond in 2019 een voorstudie van deze voorstelling op Over het IJ Festival. Hoe heeft de voorstelling zich ontwikkeld ten opzichte van die voorstudie?

Op Over het IJ Festival was de voorstelling op locatie en een half uur lang. Ik heb het concept toen met de festivalgedachte in mijn achterhoofd ontwikkeld. Ik wilde iets bespreekbaar maken, met lucht en humor. Het personage maakt nu een grotere ontwikkeling door en de voorstelling gaat dieper in op de thematiek. En van een theaterzaal kan je natuurlijk álles maken. Ik ben heel blij dat ik daar hele toffe mensen voor heb kunnen vragen: Bouba Dola voor beeld, Carmen Schabracq voor decor, en Gaby (Lovesupreme) voor het geluid.

Ik maak graag dingen waar veel humor in zit. Dat is misschien ook wel veilig, omdat je bij moeilijk bespreekbare onderwerpen altijd je humor in kan zetten als beschermlaag. Het zorgt voor een zachte landing. Het gevaar is dan ook dat het niet helemaal aankomt, dat je niet de dreun uitdeelt die je wil uitdelen.

Kan je daar iets meer over vertellen? Is er iets specifieks waarvan je het hoopt dat mensen het meenemen uit de voorstelling?

Ik vind dat zo moeilijk om te beantwoorden. Ik heb daar natuurlijk al heel veel over nagedacht. Ik hoop dat mensen meegaan met het personage. Je volgt haar in haar hoofd, beleeft die zoektocht, dat conflict, heel persoonlijk mee met haar en daardoor ga je hopelijk ook grote maatschappelijke kwesties begrijpen. In wat voor wereld wij leven en wat dat met iemand kan doen. Ik hoop vooral dat het publiek aan het eind van de avond aan de ene kant een fijne monoloog heeft gezien, en aan de andere kant ook een soort bewustwording heeft ervaren.

De voorstudie op Over het IJ festival was te zien in 2019. Er is qua maatschappelijke context veel gebeurd de afgelopen tijd, zoals de Black Lives Matter beweging. Maakt dat voor jou als maker verschil, dat de context waarin de voorstelling nu te zien is, anders is dan toen je begon aan deze voorstelling?

Voor mij maakt het niets uit. Voor mij zelf was het al zo en ik maakte hier al over. Het maakt wel uit voor de mensen die zich er daardoor nu bewust van zijn geworden. Ik ben heel blij dat er zoveel aandacht is nu, wereldwijd. En dat ik, al is het maar op kleine schaal, met deze voorstelling daar ook iets aan bij kan dragen en deel van uit maak.

Tijdens het schrijven kwam er wel veel op mij af. Voor Black Lives Matter was gelukkig heel veel aandacht, heel veel mensen deelden hun ervaringen met elkaar, op social media en op tv. Maar aan de andere kant werd er ook heel veel haat gezaaid op social media. Ik heb voor mezelf een modus gevonden waarin je in het dagelijkse leven niet veel focust op het racisme en de discriminatie waar je mee te maken hebt. Tijdens het maken van mijn voorstelling doe ik dat wel, maar nu was het 24/7 in my face. Geen moment kon ik er niet aan denken. Ik heb vaak genoeg te maken gehad met racisme maar daar sta je niet de hele dag bij stil en dat wil je ook niet. Maar in de periode dat de demonstraties gaande waren, kon ik het niet meer wegstoppen. Tegelijkertijd had ik tijdens het schrijven minder moeite om meteen naar de kern te gaan. Ik ben gewoon gaan schrijven. Schrijven om mij te uiten in deze heftige periode. Schrijven wat ik voelde. Schrijven wat ik wilde schrijven.

Sheralynn Adriaansz (1990) volgde vooropleidingen bij DEGASTEN, Bijlmer Parktheater en Likeminds – De Factory. De afgelopen jaren ontwikkelde Sheralynn zich verder als maker en maakte de voorstellingen Black Privilege voor Amsterdam Fringe, en Naar Kisondela en We dachten aan jou in het Zeecontainerprogramma van Over het IJ Festival.

In 2019 maakte Sheralynn Adriaansz een voorstudie van BEIGE die op Over het IJ Festival te zien was. In het najaar van 2020 zal de uiteindelijke voorstelling – waarin Sheralynn nog dieper in de thema’s duikt en visuele verbeelding een grote rol zal spelen – in première gaan in Amsterdam. Daarna is de voorstelling in verschillende theaters door Nederland te zien.