Ten eerste: wat is een K-hole?
Diederik: Een k-hole is een bepaalde staat van zijn waar je in kan verzinken als je veel ketamine hebt gebruikt. Ketamine is oorspronkelijk een narcosemiddel. Hoe meer je gebruikt, hoe meer je dus verlamd raakt. Een k-hole is een diepte-/hoogtepunt, en veel mensen ervaren het als een soort trip.

Edna: Ketamine is een dissociatieve drug: je geest en lichaam raken los van elkaar. In een k-hole is dat in extreme mate doorgevoerd: veel mensen ervaren het alsof ze buiten hun lichaam treden.

D: Aan de ene kant klinkt dat heel erg gevaarlijk, aan de andere kant zijn er ook mensen die er een spirituele ervaring aan over hebben gehouden. Ik wil drugsgebruik zeker niet promoten, maar soms blijken drugs beter werken dan reguliere therapie. Laatst is er bijvoorbeeld onderzoek gedaan naar hoe MDMA kan bijdragen aan het herstel van PTSS bij oorlogsveteranen.

E: Er zit een dualiteit in: het klinkt beangstigend, maar er zijn ook mensen die die grens bewust opzoeken, die verlangen naar die toestand.

Is dat waar de voorstelling over gaat?
D: Ik denk dat het – voor mij in ieder geval – begonnen is bij een nare ondertoon die ik voelde tijdens het uitgaan. Ik ga zelf veel uit en ik merk dat de sfeer in de rave-scene steeds rauwer, heftiger en intenser wordt. Ik zoek die heftigheid zelf op, maar als ik daar dan in het donker op de dansvloer sta, denk ik: Wat zijn we aan het doen? Dit is toch helemaal niet gezellig? Daarnaast lijken sommigen van die feestjes een excuus voor excessief drugsgebruik. Iedereen is zo ver heen dat je er nauwelijks bewust van bent dat je samen in een ruimte staat te dansen. Daardoor wordt het uitgaan iets heel individueels en dat vind ik soms schrijnend.

E: Een ander fenomeen dat ons opviel is het praten over bijvoorbeeld angst en depressie in de vorm van memes. Kennelijk is er een grote drang om mentale gezondheid te bespreken, maar gebeurt het voornamelijk door er grappen over te maken. En dan gaat het ook al snel over wat er wel of niet in dat format past. Wat levert likes op en wat is te rommelig? Humor kan een belangrijk coping mechanism zijn, maar we vragen ons af of die memes werkelijk leiden tot meer contact over mentale problemen.

D: Die twee werelden komen samen in het dystopische beeld dat we neer willen zetten. We vragen onszelf af: als de muziek steeds harder wordt, steeds leger, als we nog meer voor onszelf komen, wat doen we dan eigenlijk nog? Is er ruimte voor contact?

Geeft de voorstelling antwoorden op die vragen?
E: Ik denk in elk geval dat de voorstelling ook pogingen doet om contact te zoeken. We willen ons allemaal gehoord, gezien en veilig voelen maar weten misschien niet altijd precies goed hoe.

D: Iedereen is zich ervan bewust dat hij een individueel trauma heeft, maar eigenlijk zijn we collectief beschadigd door hoe onze maatschappij is ingericht. We zijn op, maar ook constant bezig met manieren zoeken om niet te voelen.

E: Maar misschien kunnen we elkaar daar dan in vinden, het bewustzijn dat we vechten tegen hetzelfde systeem.

Kunnen jullie al iets vertellen over de vorm van de voorstelling?
D: We hebben veel tekst geschreven.

E: En er is heel veel harde muziek.

D: We zijn materiaal aan het verzamelen. Ik heb bijvoorbeeld aan al mijn vrienden gevraagd: Als je denkt aan een k-hole, welk nummer staat er dan aan? Welke muziek hoort bij een bad trip? Dat heeft geresulteerd in een hilarische afspeellijst waar we muziek uit putten.

Daarnaast hebben we een team verzameld. Lynn Schutter doet de eindregie en we werken met visual artist Pleun Gremmen. Zij laat zich vaak inspireren door vaporwave: dat is een bepaalde stijl die ingaat op dat lege, trippy gevoel.

E: We proberen om de visuals en de muziek net zo belangrijk te laten zijn als wij twee op de vloer. Dat alle elementen elkaar niet alleen ondersteunen, maar ook op zichzelf staan.

Is de voorstelling ook interessant voor mensen die niet zo in die uitgaansscene zitten?
D: Ik denk dat uitgaan en drugsproblematiek van alle tijden is, en dat er genoeg feestjes zijn die mega gezellig zijn. Maar wij strooien nu bewust zout in de wond van een hele specifieke scene, om een probleem te illustreren.

E: Ik denk dat de manier van denken, de manier waarop we met onszelf bezig zijn, onze mentale toestand, hoe we naar de wereld kijken, iets is van onze generatie en niet alleen iets is wat zich in de ravescene afspeelt.

D: We hebben voor de universiteit van Wageningen een soort try-out op basis van onze research gedaan. Daar bleek dat heel veel mensen zich in het materiaal herkenden, ook studenten die zich niet per se onderdeel voelen van die rave-scene. Dat hadden we zelf wel een beetje verwacht maar niet in zúlke mate.

E: Dus blijkbaar hebben we wel iets aangeraakt wat verder reikt dan een specifieke doelgroep.