Vertel, wie ben jij?
Ik ben Dilan, 27 jaar oud, geboren en getogen in Amsterdam. Ik ben actrice en theatermaker. Ik heb de laatste jaren veel tv-werk gedaan voor Goede Tijden Slechte Tijden. Daarnaast ben ik ook altijd veel blijven maken. In samenwerking met podium Mozaïek maakte ik mijn laatste voorstelling Carmen. En daarvoor heb ik allemaal kleine projecten gedaan. Nu ben ik onderdeel van het Nieuwe Makers traject van Fonds Podiumkunsten en zal ik de komende 2 jaar met Likeminds 2 voorstellingen gaan maken, en mijzelf als maker verder ontwikkelen. Ik wil me vooral gaan richten op het driedimensionale: tekst, muziek en beeld.

Likeminds bedankt! staat in teken van de Wallen. Kan je iets meer vertellen over jouw performance?
Voor mij gaan de Wallen heel erg over de staat van Amsterdam, over de mensen die er lopen, hoe het gesteld is met de sfeer, hoe wij kijken naar de Wallen. Het is niet echt gezellig meer. Ik denk dat de oude hoeren zich in hun graf zouden omdraaien. Ik ben op zoek gegaan naar wat een vrouw anno 2018 achter een raam denkt. Wat denkt zij terwijl ze naar ons kijkt? Ik probeer het te spiegelen. Dat is een rode draad in mijn werk: ik probeer altijd te spiegelen, altijd in het hoofd te kruipen van een ander.

Heb je iemand geïnterviewd om daar inzicht in te krijgen?
Ik heb een voormalig escortdame geïnterviewd – dus niet iemand die achter een raam stond. We hebben zeker ook iemand met die ervaring van achter het raam staan proberen te spreken, maar het is lastig om daar tussen te komen. Daarbij heb ik, voor wat ik wil vertellen, ook mijn fantasie nodig. In sommige opzichten is mijn eigen fantasie intenser dan hele specifieke, waargebeurde dingen. Van de escortdame heb ik zeker ook dingen gehoord die van toepassing zijn op vrouwen achter het raam. Het is in ieder geval echt een performance. Zodra ik hoorde over het festival, wilde ik direct een innerlijke monoloog maken. Wat ziet zo’n vrouw? Wat denkt zij?

Waar gaat die innerlijke monoloog over? Is er een specifieke boodschap die je mee wilt geven?
Er is niet echt een boodschap. Het is niet moralistisch, maar echt spiegelend. Het gaat over ik en jij. Zij en de personen die haar aanstaren. Een duel van blikken. Wie kijkt er het eerste weg? Degene die achter het raam staat, of degene die ervoor staat? En waarom? Schaamte? Wat is mensonterender?

Ik probeer via die vrouw achter het raam te vertellen over wie wij zijn als mensen. Er is best weinig respect. Mensen maken foto’s… Vroeger ging men naar de Wallen om seks te hebben. Nu is het aapjes kijken. Dat is echt een verschil.

Je speelt op een bijzondere locatie. In een kerk in museum Ons’ Lieve heer op Solder. Kan je daar iets over vertellen?
Het is een katholieke kerk, ontstaan in een periode dat openbare katholieke vieringen verboden waren in Amsterdam. In huiselijke kring mocht de mis wel gevierd worden, en daarom kwamen er veel kerken aan huis. En dit is dus zo’n kerk. En het is een heel schattig kerkje. Ik woon al mijn hele leven in Amsterdam en wist niet dat dit bestond, best gek. Heel veel mensen weten niet dat dit bestaat. Kende jij het? En er is wel een mooie link tussen die kerk en mijn performance. Een link van onderdrukking en het geheime: dat zo’n kerk er niet mocht zijn maar er wel was.

Ik heb wel rekening gehouden met de locatie tijdens het maken. Als je op locatie speelt, moet je er ook iets mee doen, vind ik. Ik kan eerlijk zijn dat ik niet superfan ben van locatietheater, haha. Maar omdat dit zo’n specifiek onderwerp is, moet het op locatie. Het zou gek zijn om dit alleen maar in het theater te doen.

Als ik aan een kerk denk, dan denk ik aan preken en er zit wel een preek-element in de performance. Deze vrouw vertelt eindelijk haar gedachten over de wereld die voor haar staat. Daar heb ik wel mee geprobeerd te spelen.

Dilan Yurdakul (1991) is actrice en theatermaakster. Naast haar vaste rol in de serie GTST maakt ze onderdeel uit van het nieuwe makers traject in samenwerking met Likeminds en Fonds Podiumkunsten.