Likeminds bedankt! De Wallen

Interview

Likeminds bedankt! De Wallen

Foto: Casper Koster

18 tot en met 22 december vindt Likeminds’ jaarlijkse festival Likeminds bedankt! weer plaats. Deze keer op locatie op de Wallen.

Op donderdag 20, vrijdag 21 en zaterdag 22 december is nieuw werk te zien van makers Edna Azulay, Diederik Kreike, Annica Muller en Dilan Yurdakul.

Het publiek wordt op deze avonden meegenomen op een route langs verschillende locaties (bar San Francisco, een woonhuis en museum/kerk Ons’ Lieve Heer op Solder) waar de vier voorstellingen te zien zijn. Voor alle info en tickets klik hier.

In deze interviewreeks vertellen de vier makers over hun voorstellingen voor Likeminds bedankt.

Klik hier voor het interview met Diederik Kreike over THE LOVE/LUST SPLIT

Klik hier voor het interview met Edna Azulay over IF YOU WANT ME: PAY ME 

ANNICA MULLER OVER BURNING BUTTERFLY

Vertel, wie ben jij?
Ik ben Annica Muller, een ras-Amsterdamse, opgegroeid in het centrum. Ik heb aan de HKU gestudeerd en ik ben een maker en actrice die zich door vrijwel alles kan laten inspireren.

Wat ik mateloos fascinerend vind, is de droom versus de werkelijkheid. Dat je door middel van zo hard in een droom te geloven, een nieuwe werkelijkheid kan maken. Totdat de realiteit de ‘nieuwe werkelijkheid’ inhaalt en kapotmaakt.

Daarnaast vindt het dualisme van de mens interessant. Verhalen en situaties hebben altijd meerdere kanten en die onderzoek en bevraag ik in mijn makerschap.

Kan je iets vertellen over wat je gaat maken voor Likeminds bedankt?
Ik maak een solo over een personage, Butterfly, dat werkt in een stripclub. Ik heb zelf ook in een stripclub gewerkt en ik heb ex-collega’s geïnterviewd. Op basis van heel veel verschillende verhalen schets ik een fictieve wereld. Dat is wel belangrijk om te benadrukken: dat het echt fictief is. Het is een enorme mix van allerlei verhalen en ik gooi er zelf nog een theatrale schep bovenop.

Als je iemand echt kent of echt iemands verhaal mag horen, dan begrijp je bijna altijd waarom iemand iets doet.

Je vertelt dat je voor deze solo’s interviews hebt gehouden. Wie heb je gesproken en waarom wilde je hen spreken?
Voor mijn interviews vond ik het tof om hele verschillende meiden te vragen. Iemand die al vanaf haar 17edit werk doet, met een multiculturele achtergrond en moeder is, en dan ook iemand die in het dagelijks leven een juriste is en voorheen een hoerenmadam was. En iemand die iets meer lijkt op Butterfly, die heel dromerig is en meer leeft een het geestelijke dan in het aardse. Drie enorm verschillende vrouwen dus.

Mocht ik deze solo nog gaan uitbreiden, dan zou ik de levens van die meiden nog veel meer integreren. Wie deze vrouwen zijn en waarom ze doen wat ze doen. Want als je iemand echt kent of echt iemands verhaal mag horen, dan begrijp je bijna altijd waarom iemand iets doet.

Hoe komen al die verhalen samen in de solo?
Butterfly komt voor het eerst in die wereld. Alles is vanuit haar perspectief maar ik zal ook verschillende personages spelen die zij daar tegenkomt. De collega’s, de klanten, de managers, de bazen. En daar dan ook nog mijn eigen fascinaties door heen verworven. Maar allemaal vanuit het personage dat daar voor het eerst komt.

Gooi daar dan die machtsverhoudingen, geld en alcohol bij, en je hebt een pretty interesting cocktail.

Als je de grootste thema’s zou moeten benoemen, welke zouden dat zijn?
De solo gaat over de zoektocht naar identiteit, en eigenlijk over de zoektocht naar liefde. Ik ben er heilig van overtuigd dat dat is waar we allemaal naar op zoek zijn. Liefde. In welke vorm dan ook.

Verder passeren nog een aantal thema’s de revue: machtsverhoudingen, de hang naar destructie en de romantisering daarvan. En verslavingsmentaliteit. Dat kan zich uiten in bijvoorbeeld te veel drinken maar ik denk dat de hele maatschappij ervan doordrenkt is. Het hele kapitalistische systeem zet wat mij betreft in op verslaving. We worden constant eager gemaakt; doe dit, want daar krijg je een kick van. Doe dit, want daar word je gelukkig van. Terwijl, alles is een opvulling. Een opvulling van dingen waar we geen antwoorden op hebben, wat we niet aan durven aan te gaan, wat oncomfortabel voelt. En dat is in zo’n club ontzettend aan de hand natuurlijk. En gooi daar dan nog eens machtsverhoudingen, man-vrouw verhoudingen, geld en alcohol bij, en je hebt een pretty interesting cocktail.

Wat wil je het publiek vertellen of meegeven over die wereld?
Wat ik wil laten zien, is de schoonheid én de lelijkheid van die wereld. Die staat natuurlijk metafoor voor de echte wereld. Zo’n club geeft een goed kader om iets te vertellen over de wereld waar we nu in zitten. Het is een vernauwing maar ook een uitvergroting van alles wat er al is.

Ik zou het mooi vinden als het publiek daarin mee gaat. Ik vergelijk het wel eens met een taart; je proeft het, en het is heel lekker, maar je weet nu al dat je heel misselijk gaat worden, en toch wil je nog een hap meenemen. Want die eerste hap is zo lekker. En dan is eigenlijk al beklonken dat die hele taart opgaat. Die dualiteit, die tegenstrijdigheid fascineert mij mateloos.

Ik ben er heilig van overtuigd dat dat is waar we eigenlijk allemaal naar op zoek zijn. Liefde. In welke vorm dan ook.

Ik zou mensen naar huis willen laten gaan met het gevoel dat ze echt in die wereld zijn geweest. Mee zijn gegaan in die droom en in die fantasie. De werktitel is ‘Burning butterfly’… it’s gonna burn down. En ook daarin zie ik dan weer een schoonheid. Zelfs in het allerlelijkste is schoonheid te vinden. en vice versa. Ik zou het mooi vinden als ze dat meekrijgen.

Je speelt op locatie, in bar San Francisco. Hoe is het om op die plek te gaan spelen?
De locatie is echt geweldig. Het is een ruimte die direct kan refereren naar zo’n clubsetting. Ik zat er nog aan te denken om een stripperpaal neer te zetten, maar toen bedacht ik: nee, dat moet ik juist niet doen. Ik wil het juist allemaal in de verbeelding van het publiek laten afspelen. Dat het publiek de setting van San Francisco gebruikt als canvas voor fantasie.

Foto: Casper Koster

Annica Muller (1991) studeerde in 2015 af aan de acteursopleiding van de toneelschool in Utrecht (HKU). Ze heeft onder andere gespeeld in Colossus van theatergezelschap Abattoir Fermé, Selling Out van de Brits-Duitse kunstenaar Tino Sehgal, Omega een NTR-kort film van Mustafa Duygulu en Voor wie is niets onmogelijk van Hanna van Mourik Broekman.
www.justanotherprophecy.com