Luisa Jager Ortega – Rups in de kistcocon
Te bewust maak ik alles mee.
Ik weet hoe ik moet leven, het moet oplossen en moet stoppen.
Tig boeken en ervaringen hebben mij dat geleerd.
Ik zit in die fase ‘in between’, waar mijn brein, te bewust weet wat ik doe, en hoe het niet moet.
Maar onbewust zit ik nog op de onbewuste automatisch verdwaalde piloot.
Verwilderd, verzwolgen in de oude versleten paden, van moeder natuur.
De natuur van zijn wie ik was en ben geweest.
Versie één tot vijftig, waar elke versie meer zakte naar de bodem van de put.
Maar moet ik dan ook weer stap voor stap een versie voorbij klimmen?
Of kan ik gewoon naar links of naar rechts kijken en een ander pad vinden?
Of kan iemand mij een touw toe gooien en vertellen hoe ik nu verdomme verder moet of waar te beginnen.
Verbaasd, verdwaald en verward. Zonder rust.
De highs probeer ik te blijven ervaren, maar de bodem lijkt nog zo dichtbij dat de vloer veel veiliger voelt dan die hoge tak of die top of die waterval waar ik van af donderde en waar ik gisteren aan begon.
Laat mij maar vallen en verdwalen in het pad van verwaarloosde zielen. Om zo weer te kunnen zeiken en het niet meer te kunnen weten en medelijden opeisen. Voor dat ‘oh zo zware leven’. In mijn comfortabele veilige cocon.
Ik haat wie ik was en weet wie ik wil zijn, maar wie ik was voelde ook ohhh zo fijn.
Die vlinder moet nog komen, maar wat als de rups het leven was en voor deze rups de kistcocon onder de grond.
Een voorstelling over vallen en opstaan, proberen plezier te hebben, maar dat door de druk niet meer te kunnen ervaren. Luisa neemt je mee in een muzikale, komische theatervoorstelling. “Ik ga gewoon 15 min plezier hebben op het podium.”.
—
Ernanda Brandt – Als ik sta zonder benen
Een fysieke zoektocht naar het vinden van een nieuwe definitie
“Als ik sta zonder benen, mijn armen een eigen leven leiden, ik zweef daar ergens tussen in.”
mogen hebben wat je hebt – mogen voelen wat je voelt.
“Mama? Papa?”
mogen doen wat je voelt dat je wil doen, of er gedaan moet worden – mogen houden van waar je van houdt. Je erkent wat je geestestoestand is, waarna je ‘de zin van je leven opnieuw definieert’- mogen zeggen wat je diep van binnen aanvoelt dat je te zeggen hebt – mogen ervaren, gewaarworden, wat je ervaart.
“Het is zo leeg, zo leeg leeg, leeeeeeeg hier, van binnen”
mogen weten wat je diep van binnen als wijsheden in je draagt en weet – mogen eigen waarden en normenpatronen ontwikkelen en ernaar leven – de realiteiten uit je eigen geschiedenis en die van je voorouderlijke lijn erkennen, ‘er laten zijn’.
“Ik zie dingen, kijk dan niet, ik hoor dingen, luister dan niet” Wat als je in zo’n crisis zit?
—
Oudail el Omari – Hijra
Een beter leven is, een leven waar iedereen naar verlangt. Opzoek naar een plek om thuis te voelen. De één verandert van baan, de ander verhuist naar een andere stad. Sommigen emigreren naar een ander land. In de meeste gevallen maak je je keuze bewust, in de hoop dat je de goede keuze maakt. Wat als de keuze al vóór je wordt gemaakt? Door je ouders of de overheid? Je staat er machteloos bij, omdat je stem niet telt.
Hijra is een solovoorstelling over emigratie, zoektocht naar een thuis en wat dat allemaal meebrengt. Hoe emigratie mij (Oudail) de persoon heeft gemaakt die ik vandaag de dag ben. Het is een poëtisch eigen verhaal vertelt op oosterse muziekklanken, waardoor je naar een andere wereld wordt geïmmigreerd.
—
Amra Boos – R-Rate
A goofy, inspiring one-woman-show on what we need and do to keep ourselves happy in a world that offers and requires a lot.
Defying stereotypes and questioning unwritten rules of society, this piece will broaden your horizon and leave you wondering about opinions you didn’t know you had.
—
Emma van Stapele – Er Was Eens
Versnipperd
Ik sta tegenover mijn vriendin in het trappenhuis
Gekleurd glas en lood reflecteert op het hout
Versnipperd
De smaak van warme melk en eierkoeken
“Gaan jouw ouders eigenlijk…?”, vraagt ze
Versnipperd
Ik antwoord: “nee, hoezo?”
Toen Emma 10 jaar oud was gingen haar ouders uit elkaar. Ze is dus de helft van haar leven met hen samen opgegroeid en toch heeft ze vandaag de dag maar vijf herinneringen waarin ze beide voorkomen.
In Er Was Eens neemt Emma het publiek mee in haar herinneringen. Sommige tot in de puntjes uitgewerkt, andere enkel een geluid of een kleur. Ze laat zien hoe onbetrouwbaar ons brein kan zijn. Hoe wij als mensen alleen dat onthouden wat we willen zien. Hoe we onze eigen werkelijkheid creëren. Om ons maar ergens aan vast te houden. Maar welke verhalen vertel je als je zelf niet eens weet of ze wel echt zijn?
