Hoe zou je jezelf omschrijven als maker?
Ik begin eigenlijk altijd bij mezelf. Ik zet mezelf tegenover de wereld of iets in de wereld. Ik kan alleen maar vanuit mezelf maken. Omdat ik vind dat er te veel verkeerde aannames gedaan worden wanneer mensen proberen vanuit een ander te denken. Ik probeer me wel te verplaatsen in anderen maar ik denk daar dan als mezelf over na en deel dat dan met de wereld. Ik vind het belangrijk dat mensen weten dat dat mijn kijk op iets is. Meestal begint het dus heel erg persoonlijk en dan langzaamaan trek ik dat steeds breder waardoor meer mensen zich erin kunnen herkennen. Ik probeer het ook niet alleen bij feiten te houden maar ook om het gevoel aan te spreken. Zowel in beeld als in taal, zodat zoveel mogelijk mensen er iets uit kunnen pikken wat hen raakt of waar zij een connectie mee hebben.
Het gaat daarnaast gepaard met een sterke fysieke aanwezigheid. Er is altijd iets aan de gang in mijn fysiek. Ik praat met mijn handen, ik beweeg veel als ik praat en dat ik wil ik niet ontkennen op de vloer. Dat zet ik extra aan waardoor er een lichtheid ontstaat die de donkerte in mijn verhalen wat behapbaarder maakt.
Jouw voorstelling heet Zigeunerkind met traan. Waar gaat de voorstelling over?
Deze voorstelling gaat over mijn blik op mijn familie. Tijdens de lockdown ben ik onderzoek gaan doen naar mijn stamboom en ben ik erachter gekomen dat wij afstammen van de Roma. Mijn familie woont op een woonwagenkamp dus ik wist wel dat er iets in die richting zou zijn maar het is nooit door iemand benoemd. Ik weet ook niet zeker of zij het zelf wel wisten.
Ik ben toen meer onderzoek gaan doen naar de geschiedenis van de Roma-gemeenschap. Ik werd daar door geraakt maar ik kon dat niet echt een plek geven. Ik dacht: mag dit wel mijn geschiedenis zijn? Want ik heb zelf nooit op een woonwagenkamp gewoond, dus ik weet niet hoe het is om als kamper of Roma uitgescholden te worden. Ik heb dat allemaal nooit meegemaakt dus mijn privileges zijn op dat gebied veel groter. Toch voel ik me erdoor geraakt en voel ik dat ik dit verhaal moet vertellen, want ik ken geen andere Roma-maker of Roma-acteur in Nederland die het doet. En omdat ik van jongs af aan wel op het woonwagenkamp kwam en daar soms bijna wekelijks was, denk ik dat ik wel een echt inkijkje kan geven. Er zijn veel vooroordelen over kampers en zo worden ze ook behandeld door de maatschappij. Sommige vooroordelen zijn misschien waarheidsgetrouw, maar heel veel dingen zijn dat niet. Kampers zijn ook gewoon mensen.