Jantien (1992) is danser, performer en theatermaker.
Sinds haar studies aan de dansacademie en theaterschool werkt ze in het theater, het uitgaanscircuit en als docent in Nederland en Duitsland. In haar werkt onderzoekt ze de potentie en het archief van het en haar eigen lichaam waarbij ze een probeert een fysieke ervaring op te roepen bij het publiek. Haar voorstellingen bevinden zich op het snijvlak van dans, beeldende kunst, performance en comedy.

This is not going to end well: is een fysieke en beeldende voorstelling over het ondraaglijke gevoel dat de dingen er nog zijn, over een dwangmatig verlangen naar de onvermijdelijke verdwijning.

Geïnspireerd door het werk van (performance)kunstenaar Bas Jan Ader die onderzoek deed naar zwaartekracht, vallen en verdwijnen. Ader fietste zichzelf de gracht in, liet de tak van een bom los en stortte van het dak. In 1975 verdween hij op de Atlantische oceaan. Hij was daar waar angst en bevrijding samenkomen. Hij liet het kantelpunt niet op zich wachten.

small bang is de eerste samenwerking tussen Finn Borath en Jantien Fick. Komend uit verschillende hoeken van de kunst- en theaterwereld; Jantien de beweging en het woord, Finn video en technologie, zoeken ze naar common ground, waar krachten gecombineerd en uitgedaagd worden. small bang is een zoektocht naar momenten.

Alles is een aaneenschakeling van momenten. Elk deeltje tijd op te delen in nog kleinere stukken. Je kunt nooit te ver ingezoomd zijn.

Het eerste oogcontact liep tegelijk met de zwakste hartslag van de dag, dus verslikte ik me, wie weet.

Een high five die niet lekker valt omdat ik jeuk had aan mijn neus, en ik degene die ik probeerde te high-fiven diens beeld van mij zag bijdraaien naar ‘klunzig’ en ik over een jaar een baan niet aangeboden krijg.

Maar ook: de oerknal. Het ultieme moment. De ultieme BANG. Sommigen zeggen dat hij nu nog bezig is…

Meisjes en Messen: De slechterik kennen we allemaal, maar over slechterinnen horen we minder. Het wordt met de paplepel ingegoten dat we bang moeten zijn voor mannen, maar niemand is bang voor vrouwen. Zijn vrouwen tot minder gewelddadige acties in staat of willen we niet zien hoe agressief zij ook kunnen zijn? In een duister komische carrousel zoekt Jantien Fick naar hoe we spreken over vrouwelijk gevaar en wat dit betekent voor onze beeldvorming en benadering van vrouwen. Met Meisjes en Messen toont Jantien haar kijk op geweld en haar geweldsfantasieën. Welke rol speelt haar lichaam daarbij en hoe kijken wij daarnaar?

Iedere vijf minuten moest ik huilen omdat ik dacht dat ik een hond had vermoord: Wie ben je als je brein plotseling anders werkt?

Jantien Fick wordt op 5 december 2016 door een brommer geschept en klapt met haar hoofd tegen een stenen hond. De klap veroorzaakt hersentrauma. Ze verliest haar spraak en een gedeelte van haar geheugen.

In deze voorstelling onderzoekt Jantien de absurde wereld van haar hersenen.  Waar snelweg en puberteit opeens hetzelfde betekenen, waar woede ontstaat omdat niemand je begrijpt als je wat klanken uitstoot, maar ook een ruimere realiteit die nieuwe connecties creëert. Een hakkelende reis door de onlogica die is ontstaan en de zoektocht naar begrijpen en helderheid.

Foto’s en video door Milan van Dril